Ҳусниддин Шарипов

Биласизми, қадим-қадимда
Куз бўлмаган, киш ҳам бўлмаган.
Гул ва япрок. кучган заминда
Одамлар ҳам сира ўлмаган.
Яллаларга туташиб «ёр-ёр»,
«Ёр-ёр»лардан алла туғилиб,
Яшайверган ҳамма бахтиёр,
Боғлар аро қушдай йиғилиб.
Йиллар ўтиб,
Қаригач кам-кам
Ва ғарқ бўлгач хусни ажинга,
Даво излаб борарди одам
Манту илиқ уммон-азимга.
Ҳар нарсага — бир санъат насиб,
Денгизнинг ҳам бор эди сеҳри:
Суви тегса,
Тушарди тузиб
Танда қариб-қақшаган тери.
Қадди-қомат яна баркамол,
Чеҳра яна чиройга тўлиб,
Йигит бўлиб кайтар эди чол,
Қайтар эди кампир
қиз бўлиб.
Шу тариқа айланиб ҳаёт,
Ғарази йук,
Арази ҳам йук,
Ёшу кекса яшар эди шод,
Бир-биридан доим кунгли тўқ.
Кейин эса…
Кунлардан бир кун
Фарзанд курди мунис бир аёл.
Чақалоғи тўқлидай дуркун,
Сергак эди синчалак мисол.
Тўлғоқларда бўшаб бўғини,
Она сезиб ўзини хаста,
Мажбур бўлди,
қўйиб ўғлини,
Денгиз сари бормоққа аста.
Тез орада,
қилгандай парвоз,
Қайтди уйга яна ёш бўлиб:
Тишлари дур, кўзлари олмос,
Оқ юзли ва қора қош бўлиб.
Улкан эди кувончи қалбда,
Соғинчлари эса ундан мўл.
Мухаббати чўғланиб лабда,
Узатди у фарзандига қўл,
Титраб кетди ва лекин тани,
Ахир,
қаранг,
Афсус ва ҳайҳот,
Ачом-ачом айламай уни,
Бола бирдан кўтарди фарёд.
Эмасди бу ғашлик ё зарда!
Гап шундаки,
бўлса ҳам зийрак,
Онасини,
биринчи марта,
Таниёлмай қолганди гўдак.
Майли,
сочи қорами — оқми,
Ўз онасин қиларди талаб.
Кеча-кундуз йиртиб томоқни,
Ўз онасин қиларди талаб.
Она аввал туйди ифтиҳор
Ўғли бунча севганлигидан.
Сўнг ҳис этди ўзини ночор
Бунча зор-у, бунча йиғидан.
Қайси аёл чидайди, аҳир,
Кўз ёшга ғарқ ўғлин кўрмоққа?!
Нима қилсин?
Йўл олди охир
У кайтадан соҳир қирғоққа.
Истаб топди тунов кун ўзи
Ташлаб кетган қари терисин,
Мана,
порлаб боланинг кўзи,
Тош бўлса ҳам дарди,
эрисин:
Ўз тўзиган пустини она
Елкасига илди қайтариб,
Ўғлонининг ёнига яна
Аввалгидай қайтди у қариб.
Қаддин аммо ҳис этди баланд
Ўғли таниб,
қоққанда қанот.
Бўлмас аҳир бахтиёр фарзанд
Кулгусидан ортиқ мукофот!
Кўчиб энди меҳр зиёси,
Гудак гулдай ўсиб борарди.
Волида ҳам умридан рози,
Умри эса
тузиб борарди.
Лекин отмас терисин юлиб,
Авайларди боласин ғамдан
Ва…
Оламда биринчи бўлиб
Ўша аёл ўтди оламдан.
Мен — ҳаётнинг содиқ аскари,
Ғазабим бор номард ўлимга.
Оналарга олқиш айтгали
Қалам олдим бугун қўлимга.
Янграйверсии билмасдан қайру
Фарзандларнинг қўлидаги соз!
Сиз ва менга бу тоза туйғу
Ўша мунис онадан мерос.
1982

Filed under: Аёллар ва ҳаёллар on 9 сентября, 2009